Para todos los amigos que aún no lo sepan he abandonado este blog y he abierto otro. Ahora me encuentro en Accés a Maians, lugar en el cual voy colgando las nuevas entradas y donde me gustaría encontraros a todos.

dilluns, 7 de març del 2011

ELECTRA / CRISÓTEMIS

(Este texto fue originariamente publicado en el blog Grito de Lobos)

Los grandes clásicos nos ilustran, nos explican, nos ayudan a pensar. Y siempre podemos encontrar algún acomodo entre sus líneas.

De las obras clásicas siempre me ha fascinado la historia de Electra, retratada por Eurípides o Sófocles (retomada por tantos otros, a veces con mucha fortuna), hija del rey de Micenas Agamenón y de Clitemnestra. Durante el tiempo en que Agamenón estuvo luchando en la guerra de Troya, Clitemnestra comenzó una relación con Egisto que, al regreso del rey, se resolvió con el asesinato de éste en manos de su esposa.
Crisótemis es otra hija de Agamenón y de Clitemnestra, hermana de Electra por tanto. Ambas hermanas saben que su madre es quien ha matado a su padre, ambas esperan, aunque con diferente grado de ímpetu, a Orestes, el hermano que debe vengar al padre, pero la actitud de las dos es completamente diversa. Ejemplifican, hasta un cierto punto, las dos actitudes diferentes que podemos tomar frente a la injusticia.

Electra simboliza la furia, la rabia desmedida, la lucha para cambiar las cosas:

"¿Qué mujer bien nacida podría soportar la desgracia paterna, aguantar desvergüenzas que crecen, día tras día, sin ver su final? (...) Cada día en mi casa me cruzo con los dos asesinos impíos que a mi padre querido mataron."

Crisótemis, por el contrario, se enfrenta a su hermana por su actitud que ella identifica con un rapto de locura.

"¿Qué andas diciendo, hermana, por ahí? ¿Sigues con tus quimeras sobre el resgreso de nuestro hermano? ¿No has aprendido aún, en tantos años, a resignarte?"

Resignación es, seguramente, la palabra que mejor define a Crisótemis. Frente a la bravuconería de Electra, el juicio y la mesura de su hermana:

"Prefiero, cuando los vientos me son contrarios, navegar con las velas recogidas, sin vanos alardes de amenazas que no podré cumplir. Yo sé que tu conducta es más correcta y que es más justo hacer lo que tú haces pero, si quieres vivir con libertad, conviene obedecer a los que mandan"

A nadie se le escapa que estas palabras definen el proceder de muchos, de muchisimos, y sería ético pensar incluso que, con las gradaciones que se quiera, responden a una actitud juiciosa en momentos en que no es posible hacer otra cosa. Escuchemos lo que le recrimina Electra a su hermana:

"No hablas por ti, Crisótemis, por tu boca está hablando tu madre."

No cabe mayor desprecio: por la boca de los mesurados hablan los tiranos. Y sigue Electra:

"Hay que elegir, hermana; no se puede ser prudente y justa a la vez. Si eres justa te toca sufrir; si eliges ser prudente traicionas la memoria de tu sangre. ¿Qué puedo yo ganar dejando mis lamentos? ¿Me tratarán mejor? No me interesa. Mis lloros les molestan. (...) Tú, en cambio, no te engañes, gusto das a los que asesinaron a tu padre"

Tras un diálogo lleno de amenazas Crisótemis le pregunta a su hermana:

"¿No te importa perder lo que tienes?"

Permitidme ser parcial y dejarlo aquí. La obra sigue y debe de ser una gozada verla representada. Pero ni que sea en la lectura reconocemos (nos reconocemos) Electras o Crisótemis, la una o la otra, a veces alternativamente la una y la otra.

Confieso algo: Electra, siempre con lo mismo, acaba haciéndose un poco pesada, como seguramente todos tenemos la sensación de hacernos en ocasiones, de tanto defender una idea. Pero mi admiración va por ella, por la pesada, porque es la que no se vende.

Textos citados pertenecientes a la Electra de Sófocles, traducción de Pedro Sáenz Almeida.

dimecres, 2 de març del 2011

PUNT (I SEGUIT)

(Versió en català)

No calen motius. No els tinc. Vull fer un punt i seguit, o potser un punt i apart, en la meva relació amb el bloc.

Ni estic més enfeinat del que és habitual, ni tinc cap projecte entre mans, ni sortosament tinc cap problema. Senzillament em ve de gust descansar una mica, i com això no és una feina de la que depengui econòmicament, ho puc fer. Mala cosa quan el que és una distracció enriquidora es converteix en una obligació, o en quelcom de semblant.

El bloc, per a mi, no és una altra cosa que una manera de compartir inquietuds, i de pas, enriquir-me amb els comentaris dels lectors. I, sempre que sigui possible, conèixer gent interessant. Compartir aficions ha estat gratificant. Enriquir-me amb els vostres comentaris ha estat una realitat (també amb els vostres blocs). I finalment, he conegut gent molt interessant. Objectius acomplerts, doncs. Amb nota.

Per aquest motiu això és un punt i seguit, o potser un punt i apart. No tinc pas la intenció de que es converteixi en un punt i final. Mentrestant continuaré, això sí, coordinant el projecte de bloc comú Grito de Lobos, i colaborant-hi. Projecte que, per cert, està en ple procés de canvis, de creixement, d'aparició de noves firmes i de modificació estètica.

Qualsevol dia hi tornaré, des d'aquest Far. Qualsevol dia reemprendrè el que vaig començar primer al bloc Ramon.Eastriver i després en aquest, El far de Maians. Gràcies per tot i fins aviat.


(Versión en castellano)

No son necesarios los motivos. No los tengo. Quiero hacer un punto seguido, o quizá un punto y aparte, en todo lo referente a mi relación con el blog.

No tengo más trabajo del habitual, ni estoy ocupado con ningún proyecto, ni afortunadamente tengo problema alguno. Sencillamente me apetece descansar un poco, y dado que esto no es un trabajo del cual dependa económicamente, me apetece hacer una pausa y la hago. Es mala cosa que una distracción enriquecedora se convierta en una obligación, o en algo parecido.

El blog, para mí, no es otra cosa que una forma de compartir inquietudes y, de paso, de enriquecerme con los comentarios de los demás. Y siempre que sea posible, de conocer gente interesante. Compartir inquietudes ha sido gratificante. Enriquecerme con vuestros comentarios, una realidad. Y finalmente he conocido gente muy interesante. Objetivos cumplidos. Y con nota.

Por este motivo esto es un punto seguido, o quizá un punto y aparte. No tengo la intención de que se convierta en un punto final. Mientras tanto seguiré, eso sí, coordinando el proyecto de blog común Grito de Lobos y colaborando en él. Proyecto que, por cierto, está en pleno proceso de cambios, de crecimiento, de aparición de nuevas firmas y de modificación estética.

Cualquier día volveré a las andadas desde este Faro. Cualquier día voy a reemprender lo que comencé primero en el blog Ramon.Eastriver y después en éste, El far de Maians.Gracias por todo y hasta pronto.

  © Blogger template 'Isolation' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP